Ik wil beginnen met de leden van TVS ‘90 te feliciteren met het 25 jarig jubileum. Zelf ben ik in 2007 lid geworden van TVS ‘90. Aanvankelijk alleen als loop- en fietslid. Na een aantal maanden zag ik clubleden zwemmen in het kanaal. Dat lukt mij nooit was een van mijn eerste gedachte. Maar toch had het mijn interesse gewekt en besloten om toch maar eens te gaan zwemmen. Ik had gehoopt dat mijn achternaam een voordeel zou zijn. Maar in plaats van een geoefende zwemmer bleek ik meer een bubbelbad recreant te zijn. Na de vakkundige aanwijzingen van de zwemtrainer lukte met toch om 500 meter achter elkaar te zwemmen. Een wetsuit gekocht toen de eerste keer in het buitenwater. Toeval bestaan niet want toen ik in het kanaal zwom zag ik in het riet een snoek zitten….. Toen was het moment van mijn eerste triatlon. De offroadtriathlon in Vlaardingen, zwemmen ging moeizaam en het fietsen ging redelijk. Ik zag onze vaste fotograaf Henk Hijdra langs het parcours staan. Nadat ik Henk gepasseerd was miste ik een brug en viel ongeveer anderhalve meter naar beneden tussen de berenklauwen. Mijn stuurkunsten lieten toen al te wensen over. Nadat ik mijn fiets tussen de planten vandaan gehaald had en ik al klauterend mijn weg vervolgde was is blij dat Henk en zijn camera dit niet vastgelegd hadden. Na de finish zat ik onder de bulten en schrammen, het gevoel wat overheerste was dat ik meer wedstrijden wilde gaan doen en ik nu een beginnend triatleet was. Inmiddels een paar jaar later en talloze hardloopwedstrijden en triathlons verder is dat gevoel alleen maar sterker geworden. In seizoen 2014 heb ik de clubkleuren mogen verdedigen in de tweede divisie. Dat is goed voor de teamspirit. Tijdens het met elkaar reizen ervaar je dat je met een gezamenlijk doel bezig bent. Deze ervaring neem je mee naar de volgende wedstrijden. De vereniging en de leden zijn altijd een stimulans geweest voor mij om de lat hoger te leggen. Joop die je even opbeurt als je eindtijd wat tegenvalt en je een schop onder je kont geeft als je tijd wat meevalt. Iedereen presteert op zijn of haar niveau en helpt elkaar waar nodig. Voor tijdens en na wedstrijden kijk ik altijd of ik nog wat oranjes voorbij zie komen. Maar als ik aan de afgelopen jaren terug denk zijn er vele mooie momenten en wedstrijden die bij mij opkomen, maar ook het overlijden van twee leden. Het was voor mij heel onwerkelijk dat twee zulke sterke atleten er niet meer zijn.  Dit waren voor veel leden een voorbeeld hoe je met je sport om kan gaan. TVS ‘90 is voor mij een vereniging die groeiend is maar waar men elkaar toch goed kent en steunt. In december 2014 heb ik het tijdens de marathon heel moeilijk gehad en mede door clubgenoten heb ik de finish gehaald. Hierbij dacht ik na de finish wat een leuke en sociale leden heeft TVS ‘90. Op naar de volgende 25 jaar met veel mooie wedstrijden en trainingen, met hopelijk nog meer Nederlands kampioenen op verschillende afstanden en disciplines.

Stel je een woensdagavond (eind jaren ’80) voor terwijl je de lokale krant leest: “Komende zaterdag eerste fietstraining voor “trainingsgroep Spijkenisse” welke iedereen voor wil bereiden op een kwart triatlon”

Het gevolg laat zich raden. Een fietstraining waar ik zo vermoeid van terug kwam, dat ik haast niet meer de Spijkenissebrug overkwam naar Hoogvliet en de rest van de middag op de bank lag! Maar wel een opmaat voor een sportief triathlon virus, waarbij we de trainingsgroep eerst omgevormd hebben tot een vereniging, welke nu dan is uitgegroeid tot de triathlon vereniging, zoals we die nu kennen.

Als atleet heb ik na die bewuste fietstraining veel wedstrijden in binnen en buitenland mogen doen, omdat ik tijdens de trainingen van TVS ’90 conditioneel klaar gestoomd werd voor het serieuzere werk. Maar naast de vele wedstrijden is er natuurlijk ook het sociale gebeuren, want wedstrijden doen is leuk en spannend, maar er over praten tijdens de trainingen is wellicht nog spannender. Met veel andere atleten uit ons TVS clubje toeleven naar een nieuwe wedstrijd of ander “event”, geeft inspiratie en brengt je tot “grote” prestaties. En daar kan je dan weer veel over praten.

Ook het trainen van de atleten is leuk. Zie je de atleten hun eerste trainingen schuchter en technisch niet optimaal maken, vele trainingen later zijn ze een van de vele TVS’ers, welke altijd wel iets hebben om over te praten. Onder het motto “Alleen zij die bewegen, komen vooruit” is het leuk om veel 2e generatie triatleten nu in de TVS clubje te zien komen, die de oude garde naar de kroon gaan steken.

Zo zie je maar weer: een virus is overdraagbaar en moeilijk in de hand te houden. Voor je het weet vermenigvuldigt het zich.

Mijn triathlon-sport-carrière is voor de tv begonnen. Op een dag begin jaren ’80 werd door de AVRO een sport uit Hawaï onder de aandacht gebracht. Een sport, waarin 3 sporten tot 1 sport samen gebracht werden, namelijk triathlon. Toen werd de eerste virus-kiem gelegd. Een paar jaar later volgden op tv de uitzendingen van de AVRO over de triathlon in Almere. Helemaal geweldig die sportuitzendingen op tv en ik vertelde mijn ouders: “ Als dit in de buurt komt, dan ga ik daaraan meedoen”. In 1988 was er in Dirksland een ¼ triathlon en met mijn trainingsmaat van die dagen (Eelco Bleek) ben ik (ik was toen 23 jaar.) gaan kijken. We waren direct verkocht!

Hardlopen deden wij vaak en al zo’n 5 jaar samen. In deze periode liep ik 10 km in 47 minuten. Fietsen deed ik veel, zowel naar school als naar mijn werk. Zwemmen had ik lang niet meer gedaan, maar als een ventje van ongeveer 9 jaar oud had ik wel een aantal jaar wedstrijdzwemmen gedaan. Een racefiets had ik niet, dus Eelco en ik gingen naar Hopmans (in Bergen op Zoom) om daar allebei een fiets te kopen. Niet te duur, want je weet niet of het leuk blijft. Oja, dat buiten zwemmen : Hoe gaat dat? In een wetsuit, dus daarvan ook eentje opgezocht en gekocht voor 189 gulden.

In die tijd was er in het zwembad in Hellevoetsluis een uurtje zwemmen waar een aantal atleten zwemtraining kregen voor triathlons. Hier is de basis toen gelegd voor mijn zwemmen van nu. Wij hadden daar een trainer die nog fanatieker op de techniek was, dan Frank Huisman. Mijn 1^e km zwom ik in 19 min 20 sec en ik was daarmee de langzaamste in het bad. Ed v/d Plas (de trainer) nam mij apart en vroeg aan mij of ik in 1 jaar tijd de snelste wilde worden. Nou werd het voor mij interessant!!! Wat ik moest doen, was zijn technische aanwijzingen volgen en 4 tot 5 x per week in het water liggen. Zo gezegd, zo gedaan en het duurde dan ook niet lang of dat zwemmen van mij ging met sprongen vooruit.

In het voorjaar van 1989 flink aan het fietsen geslagen. En kort daarna op naar de eerste wedstrijden. 27Mei in Vianen mijn 1e 1/8 triathlon. Behoorlijk nerveus voor de start. Ik was uiteindelijk goed te spreken over het zwemen en fietsen, want na 42.32 min ging ik aan het lopen beginnen. Maar wat gebeurde er met mijn benen? Die gingen voor mijn gevoel alle kanten op behalve rechtuit, zoals het hoort. Gevolg : mijn langzaamste 5 km ooit, 36minuten en 20 seconden. Na de finish toch tevreden. Ergens halverwege het veld geëindigd. Voelde aan als een overwinning.

12 augustus 1989 – De eerste kwart triathlon in Dirksland. De zwemtechniek werpt dan al z’n vruchten af. Nog niet echt qua tijd, maar …. ik kom na 1km zwemmen redelijk fris als 28e v/d 167 deelnemers uit het water. Het fietsen (toen nog 45km) gaat in 1 uur 21 minuten en het lopen (10 km) ging in 50 minuten. In de uitslag een 43e plaats met vlak achter mij Ed Erkelens (op 50 seconden) op de 46e plaats.

Zo zijn er nog veel meer verhalen in mijn 26 jaar aaneengesloten triathlon historie. En het is de bedoeling om er nog een flink aantal aan toe te voegen!

Een wil ik er nog graag vertellen, die gaat over de 1e perfecte race. Het is 8 juni 1991 en tijd voor een 1/8e triathlon in Veenendaal. Het weer is redelijk. Het is licht bewolkt, maar er staat wel een behoorlijke wind. De afgelopen winter en het afgelopen voorjaar had ik goed getraind, zowel qua duur als intensiteit. En daardoor voelde ik mij goed. In deze wedstrijd ging het zwemmen zo makkelijk, dat ik als 4e uit het water kwam. Ondanks de wind was het fietsen een feest : zoveel kracht in mijn benen! Tijdens het lopen voelde ik niet dat ik al had gezwommen en gefietst. De nummers 1 en 2 na het fietsen waren nog binnen bereik en in de laatste kilometer heb ik de koploper ingehaald en zodoende kwam ik als 1e over de finish!  Een super gevoel hou je daar aan over. Met als gevolg, dat ik nog harder en nog meer ging trainen. Als er iets is dat motiveert, dan is het een overwinning.

Met de geleerde zwemtechniek zwom ik in die tijd al 7 minuut 25 sec op de 500 meter. En het lopen tijdens een triathlon ging ook steeds beter. Het belangrijkste is en blijft het plezier in het trainen en in de wedstrijden. Fanatiek als ik altijd ben, wil ik altijd het beste uit mezelf halen. Dat zorgt ervoor, dat ik altijd op zoek ben naar de perfecte race. Een race, waarbij alle puzzelstukjes voor mij in een wedstrijd goed op z’n plaats vallen. Dit houdt in : 2 goedlopende wissels, lekker kunnen zwemmen en op de fiets en tijdens het lopen het gevoel hebben, dat het vanzelf gaat. De realiteit is, dat dit niet vaak voorkomt. In mijn 26 jaar triathlon heb ik dit zelf misschien 10 keer meegemaakt.

Misschien ben ik iets te kritisch op mijzelf, maar als het dan weer gebeurt, dan zijn alle trainingen het waard geweest en de keren dat het ff iets minder ging op slag vergeten.

In de jaren ’90 (1991 t/m 1998) heb ik ongeveer 15 triathlons als winnaar afgesloten. En ik was soms zelfs sneller, dan bijvoorbeeld Bert Flier (die later meervoudig Nederlands triathlon kampioen is geworden). Maar …. een finish in een triathlon (ongeacht de afstand) is een overwinning op jezelf. Daar hoef je niet als 1e voor over de finish te komen!

In 1992 ben ik lid geworden van TVS’90 ; een gezellige vereniging met fijne mede atleten, die mooie prestaties neerzetten en waarmee het leuk trainen is. Op naar de volgende 25 jaar TVS’90!