Verslag Ironman Zurich Zwitserland
op
25 juli 2010 (Alex Baumgardt)
De Voorbereiding
Vorig jaar - tijdens het kijken en aanmoedigen van
clubgenoten in Almere - begon het weer te kriebelen. Na 14 jaar wilde ik weer een
hele triathlon doen! Omdat het in 2009 met Almere enorm waaide en ik een
bloedhekel heb aan veel wind op de fiets, besloot ik dat het een alpentriathlon
moest worden. Daar waait het immers minder?
Ter voorbereiding aan Marcel en Michel trainingsschema’s
gevraagd. Het was immers voor mij zo lang geleden, dat ik eigenlijk niet zo
goed meer wist hoe ik dit het beste in kon delen. De schema’s aangepast aan de
persoonlijke omstandigheden en eind vorig jaar echt van start gegaan met de
opbouw naar de Ironman.
Fietsen is traditioneel niet mijn sterkste onderdeel,
terwijl dit wel het meest omvangrijke gedeelte is. Dus extra veel aandacht
gericht op het fietsen. Gelijk hierbij was dat er in verband met de twee grote
tours leuke toertochten georganiseerd werden. Zo heb ik ter voorbereiding mee
kunnen doen aan de “Giro toertocht in Utrecht”, de “Grand Départ in Rotterdam” en niet vergeten “Limburgs Mooiste”.
Zürich
Zürich is de grootste stad in Zwitserland. De stad is
goed en snel bereikbaar (ca. 830 km) en kent een prima infrastructuur. Hoewel
Zwitserland de naam heeft duur te zijn, hadden wij een hotelkamer voor ongeveer
120 Euro per nacht. Eten en drinken is iets duurder, maar goedkoper dan een
Italiaans terras. Voor de echtelieden is er meer dan genoeg mogelijkheid tot
shoppen of te genieten van musea en cultuur.
Ironman Zwitserland
De Ironman in Zwitserland is dan een van die grotere
triathlons in Europa. Voor de langste afstand hadden zich ruim 2300 deelnemers
opgegeven en daarmee was hij ook snel volgeboekt. De triathlon begint en eindig
in Zürich. Gezwommen worden er twee ronden in het Meer van Zürich, waarna er
twee ronden van 90 kilometer gefietst dienen te worden. Gelopen worden er vier
ronden van 10,5 km. Hoewel men zegt dat het een vlak parkoers is, moeten er
veelvuldig voetgangertunneltjes en viaducten worden overwonnen. Ik vind het
hierdoor wel een uitputtend parkoers. De Ironman Zwitserland is schandalig duur
(inschrijfgeld 2011: € 675). De
verzorging is echter uit de kunst en laat niets te wensen over.
Tapering en zo
De laatste weken voor het event
mijn training behoorlijk gereduceerd. Ik heb nog wel de woensdag voorafgaande
aan de race meegedaan aan de parkoersverkenning: één ronde fietsen over het Ironman parkoers begeleidt door
motoren. Natuurlijk kon ik me niet inhouden tijdens deze rit en heb lekker
gesmeten met krachten, wat ik beter niet had kunnen doen…
Wij namen de vrijdag voorafgaande aan de race ons intrek
in het hotel Voor ongeveer 5 Euro koop je een dagkaart op het openbaar vervoer
wat in deze stad voortreffelijk geregeld is. De laatste dagen niet veel meer
gedaan, behalve een keer gezwommen in het meer. Wel voedingsplan en parkoers
goed ingestudeerd.
Op vrijdag vindt dan een briefing plaats over de race.
Ook kan je deze dag je zuurverdiende geld spenderen aan de Expo. Alle zichzelf
respecterende aanbieders in de triathlonwereld hebben
er een stand en bieden hun waar aan. De prijzen liggen hier echter hogen dan
bij ons (ter illustratie: Ik betaalde voor een binnenband met 80 mm ventiel
omgerekend 14,95 / bij Van Herwerden kost deze 9,95). Op zaterdag dien je je fiets in te leveren die dan onder ondoorzichtig plastic
in het permanent bewaakte Parc Fermee
achterblijft. Vanwege diefstallen in het verleden wordt je bij het inleveren van
je fiets gefotografeerd met je fiets. Bij het verlaten van het Parc Fermee (na de race) wordt dan gecontroleerd of je met
dezelfde fiets weer weggaat.
De Race
Op zondag dus vroeg mijn bed uit. De wekker stond op kwart
over vier. Snel wat eten, maar echte honger heb je natuurlijk niet. Dan maar
naar het sportterrein. De weergoden waren ons gunstig gezind. Prima weertje,
zonnetje en weinig wind!
Alle triathleten vertrekken op hetzelfde moment. Stel je
dus voor dat je om 07:00 uur wordt weggeschoten, samen met 2300 andere
sporters. Dat werd dus een soort wasmachine waar je in zwemt. Ik had hier
echter al wel een beetje rekening mee gehouden en de buitenkant van het
startveld opgezocht. Ik zwem liever iets langer in rustiger water, dan continue
met medestrijders in gevecht te zijn om iedere vierkante centimeter.
Na 1:12 het water verlaten. Ik vond deze zwemtijd
tegenvallen, maar troostte me met de gedachte dat ik ook iets meer gezwommen
had, vanwege bovenvermelde strategie.
Snel gewisseld en op de fiets aan de eerste ronde
begonnen. Het parkoers is de eerste 30 km redelijk vlak. Maar daarna slingert
het traject zich de bergen in en moeten tijdens het fietsen 1260 hoogtemeters
worden overwonnen. De stijgingspercentages variëren, maar het is goed te doen.
Op sommige plaatsen (“Heartbreak Hill”) staan zoveel
toeschouwers je aan te moedigen, dat er een Alpe d’Huez-achtige sfeer ontstaat. Super!
Tijdens het tweede rondje fietsen, kreeg ik op een
gegeven moment last van een stijve nek en enigszins verkrampte spieren. Dit
vanwege het langdurig in ligstuur houding fietsen.
Tijd gefietst: 5:20 (gem. 33,75 Km/u).
Na het fietsen opnieuw een vlotte wissel en gestart met
de eerste van vier ronden lopen. Deze eerste ronde verliep prima. Gemiddeld
twaalf kilometer per uur. Dit kon ik ook begin tweede ronde nog volhouden, maar
daarna ging het licht toch nog wel snel uit. In de derde ronde twee keer vijf
minuten moeten wandelen. Doordat ik zo stom was geweest om niet het knopje van mijn
horloge in te drukken, had ik tijdens het lopen tot de laatste ronde geen flauw
benul hoe lang ik onderweg was. Toen ik tijdens het laatste rondje bij een
rondvaartboot eindelijk een klok ontdekte en zag dat het ‘pas’ vijf uur was,
drong het tot me door dat een tijd onder de 11 uur tot de mogelijkheden
behoorde. Dit gaf me zoveel adrenaline dat ik er in slaagde om na 10 uur en 36
minuten het stadion in te hollen om te finishen.
Na de finish kom je dan als deelnemer in een afgebakend
terrein, de Athletes Garden genaamd. Dit is een
afgesloten gebied alleen toegankelijk voor de finishers
wat werkelijk perfect georganiseerd is. Er is drank, eten, rustplaatsen,
massage, whirlpools, medici, en Erdinger witbier
(alcoholvrij / zeer lekker). Hier even vijf minuten bijgekomen en me toen
gemeld bij echtgenote. Voor mij was dit een meer dan geslaagde race, maar voor
mijn capaciteiten en trainingsinspanningen ook een goede tijd. Kan hem iedereen
aanbevelen.
Voor liefhebbers:
Hotel: Mercure Zurich West.