Mountain-attack 2013

Omdat ik mij aan het voorbereiden ben op de berggidsen opleiding die aankomende juni gaat starten ben ik veel te vinden in oostenrijk. Zo ook stond de 2^e week van het jaar in het teken van een week skieen in het stubaital. Het programma liep tot en met donderdag en we zouden donderdagavond vertrekken richting nederland, in december waren we ook in deze omgeving en toen viel ons oog op een inschrijfformulier voor de mountain-attack 2013. Dit is een skitour wedstrijd waarbij er middels ski’s verplaatst moet worden en er verschillende afstanden moeten worden overbrugt, er kan gekozen worden uit de Schattbergrace ( 1 beklimming 1000hoogemeters), de tourversie (2 beklimmingen en 2035hoogtemeters) en de marathon waarbij in totaal 3 beklimmingen zitten, 3008hoogtemeters, net zoveel naar beneden over een afstand van 40km. Aangezien ons programma het toeliet samen met een collega(Hanno) de stoute skischoenen aangedaan en ons ingeschreven voor de marathon (motto; alles of niks).

De route van start tot finish met hoogteverschillen (totale afstand 40km)

Doordat de fysieke voorbereiding niet meevalt hier in nederland (hanno zat in de kerstvakantie in frankrijk en heeft daar de nodige meters kunnen maken en gewend kunnen raken aan de hoogte) hebben we ons gefocusd op het materiaal. Een oud collega heeft het nodige materiaal beschikbaar gesteld zodat we met licht materiaal aan de start konden staan).

Maandag richting oostenrijk afgereist en dinsdagochtend nog 1 maal een skitour omhoog gemaakt van 1000hoogtemeters in 1:30min om het materiaal te testen en een goed gevoel te krijgen aangezien we de dagen erna rustig aan moesten doen om de benen enigszins te sparen. Dat goede gevoel bij Hanno zat wel goed maar bij mij was het eerlijk gezegd verre van dat. Mijn nieuwe schoenen deden na 1,5uur zo’n pijn dat de kramp bijna spontaan in mijn voeten schoot en ik had moeite met de hoogte (we liepen van 1700m naar 2700). Gelukkig had ik de komende dagen nog genoeg tijd om mijn voeten te laten wennen aan mijn schoenen en is de wedstrijd in saalbach wat ligt op 1000 meter en het hoogste punt van de wedstrijd op 2096 (westgipfel) ligt zodat is daar minder moeite zou hebben met de hoogte.

Donderdag avond vanuit het stubaital gereden naar saalfelden waar we op de kazerne konden slapen en vrijdag om 1200 naar saalbach zijn gereden. In saalbach de auto geparkeerd in de parkeergarage en onze startnummers gaan halen. De weersomstandigheden waren varierend van een licht zonnetje tot af en toe een sneeuwbui. Nadat we de nummers hadden gehaald een restaurantje op gezocht om nog ff te genieten vna een heerlijke bord spaghtetti en een apfelstudel en van de warmte want buiten was het fris.

De start was om 1600 en om 1430 zijn we ons klaar gaan maken, het werd erg druk in het dorp (er deden totaal 900 mannen en vrouwen mee verdeeld over de 3 afstanden) en overal liepen deelnemers, de 1 met nog meer sponsors op zijn kleding als de ander en het was alsof iedereen hier prof was want het je zag overal het lichtste van het lichtste materiaal voorbij komen en wij voelde ons echt amateurs. Neemt niet weg dat de zin om te starten met de minuut groter werd.

Om 1500 begon de plaatstelijk dj met zijn grote hobby en werd het steeds drukker onder de startdoek.

Voor de start

Nadat de speaker samen met alle toeschouwers hadden afgesteld van 10 naar 0 klonk het startschot en moesten we 500meter hardlopend door de starten van saalbach richting het begin van de eerste beklimming, aangekomen op de sneeuw de ski’s onder en lopend richting de eerste top. (Voor de niet-skiers onder jullie; bij het tourskies plak je onder je ski’s een vel waarbij de haartjes tegen de glijrichting in staan en je hierdoor wel omhoog kan maar de ski niet naar beneden glijdt door de weerstand, hierbij zit dan ook alleen de neus van de schoen vast aan de ski zodat je net als bij langlaufen een grotere bewegingsuitslag hebt.)

tijdens de wedstrijd zijn er 5 checkpoints waar er verzorging in de vorm van hete thee en chocolade klaarstond en waar je stempelkaart werd afgetekent. Bij checkpoint 2 en 4 was een tijdslimiet, indien je niet voor een bepaalde tijd daar was werd je uit de wedstrijd genomen. Ik had mezelf ingesteld om 1,5u per 1000hoogtemeters aan te houden zodat ik voldoende tijd zou hebben bij de posten en ik mezelf op die manier in staat achtte om ondanks de weinige trainingsmeters de eindstreep te halen. De eerste beklimming voelde goed, er was 1 stukje waarbij het zo steil was dat ik (net als meer deelnemers) mijn ski’s heb uitgedaan omdat de weesstand van de vellen niet voldoende was en naar boven ben gelopen op mijn skischoenen, na de top even wat gedronken, de vellen onder mijn ski’s vandaan gehaald en mijn hoofdlampje aangedaan (het was inmiddels donker) en over een rode piste afgedaald richting de 2^e controlepost. Daar aangekomen lag ik 40min voor op de tijdslimiet en begon de 2 beklimming wederom 1000hoogtemeters. Halverwege vervloekte ik mezelf want voor gewichtsbesparing had ik er voor gekozen om gebruik te maken van de bevoorrading vanuit de organisatie en geen bidon mee te nemen en mijn lichaam gaf aan dat het toch wel wat energie nodig had. Ook in deze beklimming zat een zeer zwaar stuk waarbij ik duizend doden stierf (hanno ga later aan ook daar zijn momentje gehad te hebben) boven aangekomen weer wat energie opgedaan in de vorm van hete thee, een gelletje en enkele stukken banaan. Gauw de vellen weer af en over een zwarte piste afgedaald naar de 4^e controlepost. Daar moest voor 20:10 worden gestempeld en ik was daar om 19:50 dus behoorlijk wat tijd verlopen tijdens de 2^e beklimming maar nog ruim optijd. Daar gingen de vellen weer onder de ski’s en volgde een minder steile maar erg lange beklimming richting checkpoint 5. De deelnemers voor mij (herkenbaar aan hun hoofdlampjes) waren inmiddels niet meer zichtbaar en ik vervolgde mijn weg alleen. Tijdens de beklimming merkte ik dat er achter mij nog 2 deelnemers zaten die op gelijke afstand met mij bleven en dus net zo hard liepen, ervoor gekozen om op hun te wachten zodat we met z’n 3en de weg vervolgde.

Bij checkpoint 5 konden we de vellen onder onze ski’s laten want we moesten een kleine afdaling maken om daarna nog 100meter te stijgen. Het skien met vellen blijft altijd een aparte dicipline en na hard contact met de ondergrond gemaakt te hebben iets rustiger doorgeskied en de laatste 100meter geklommen. Er was inmiddels een tjech aangesloten bij ons groepje en op de laatste top toverde 1 van de oostenrijkers een blikje bier uit zijn tas en nadat we allemaal een slok hadden genomen was er nog 1 ding wat ons weerhield van het finisher’s T-shirt en dat was de laatste afdaling richting Saalbach. We spraken af om bij elkaar te blijven, na de start hadden ze in het centrum van Saalbach enkele vrachtwagens vol sneeuw uitgeladen waardoor we tot aan de finish konden skien.

Hanno stond me na de finish al omgekleed op te wachten (hij was gefinish in een geweldige 4u30 )

Ik kwam na 5:50min over de streep en ik had uiteindelijk nog 1u en 10 minuten over om te mogen finishen maar het bleek dat er na mij nog maar 1 deelnemer de finish gehaald heeft en de rest uitgevallen was.

onder het finishdoek

Na de finish gauw naar de auto om de warme douche op te gaan zoeken want tijdens de wedstrijd was de temperatuur goed te doen maar na de finish koel je onder die omstandigheden snel af.

Het was echt weer een unieke uitdagende wedstrijd, de organisatie was misschien niet overal zo goed als dat ik verwacht had maar dat neemt niet weg dat ik zeker nog een keer mee wil doen, het bleek later dat deze wedstrijd een combiklassement bevat met de Salzburgerland triathlon OD (16juni 2013) dus als het uitkomt in mijn programma ga ik me daar voor inschrijven.

’t welverdiende finisher shirt

Sportieve groet christian