He is back!

Eindelijk heb ik na de triathlon van Spijkenisse weer eens iets positiefs om verslag van te doen.

In vogelvlucht blessureleed afgelopen 2 jaren

Na in 2004 de pogingen om mijn droom te verwezenlijken, te lezen op de site van TVS’90 in “the road to kona”,  hebben jullie mijn blessure verhalen (fasciitis plantaris, S/I gewricht en rug) aan moeten horen. Sinds een 3 maanden weet ik dat de oorzaak van mijn rugblessure een gevolg is van een heupbeperking en tevens is er slijtage aan beide heupen geconstateerd. Ik kreeg deze uitslag telefonisch door van mijn huisarts terwijl ik bij Guido Vroemen (bondsarts van NTB) was voor een sportkeuring en VO2 max test.

VO2max test bij Guido Vroemen.

De uitslag kwam aan als een klap in mijn gezicht. Ik heb de uitslag van de foto’s, vastgesteld door een röntgenoloog, met  mijn huisarts, Jan van Dijk en Guido Vroemen besproken. De adviezen lopen uiteen. De één zou direct stoppen met hardlopen. De ander zou deze uitslag als een moment opname zien en rustig aan gaan trainen om te kijken wat wel en wat niet meer gaat, en over 2 jaar nogmaals een foto laten maken om te zien hoe de slijtage zich ontwikkeld.  Omdat ze het er alle drie over eens zijn dat de foto’s ook door een orthopeed beoordeeld moeten worden heb ik Dr. Heyboer een brief geschreven met het verzoek of hij ook een diagnose wil stellen. Dit gebeurt op 5 oktober. 

Behandeling

In de tussentijd ben ik intensief en niet zachtzinnig door Jan van Dijk behandeld. Daarnaast doe ik trouw de door hem opgedragen oefeningen in de hoop het lopen weer op te kunnen pakken. Tijdens mijn vakantie waar ik erg veel gefietst ben ook weer rustig aan begonnen met lopen. Het lopen ging met wisselend succes. Pas na mijn vakantie begon ik profijt te krijgen van de combinatie van het slikken van glucosamine (advies van Guido) en mijn oefeningen. De oefentriathlons (ik blijf het met een “h” schrijven) op de club gingen zo goed dat ik zelfs met de olympische gedachte hoop kreeg op Spijkenisse.

Triathlon Spijkenisse 2006

De triathlon in Eindhoven die ik als test voor Spijkenisse deed gaf mij zoveel vertrouwen dat ik de olympische gedachte veranderde in ambitie. Ik kreeg het gevoel dat ik het de groep TVS triathleten achter onze 2 absolute toppers, Jeroen en Harry, wel moeilijk kon gaan maken. Toen Nancy mij vroeg om een tijdschema op te zetten voor Spijkenisse heb ik mijzelf dan ook stoer ingeschat op de dezelfde tijden als de ervaren mannen als Theo, Ronald, Albert en Cor en de aanstormende talenten Laurens en Martin.

Tijdschema voor Spijkenisse vooraf gemaakt.

In het kader dat ik niet veel gezwommen had en ik met zwemmen niet heel veel kan winnen of verliezen heb ik de tactiek van Arie Pellekooren gekopieerd. Om uit de drukte weg te blijven ben ik helemaal rechts gestart en vanaf het begin tot het eind lekker ontspannen gezwommen, zonder mij van wie dan ook wat aan te trekken. Ik vond 1500 meter wel te takke eind maar kwam voor mij onverwachts binnen de 25 minuten uit het water. Dat ik Ronald, Laurens en Cor met de fiets uit het Parc fermee zag weglopen was voor mij de bevestiging dat het erg goed ging.

Ik schatte in dat ik op dat moment 6^e van de club lag en 3^e bij de H40. Niet wetende hoeveel Theo, Albert en Martin achter mij zaten moest ik hard fiesten om met voorsprong te gaan lopen want het zijn, op dit moment, allemaal betere lopers dan ik. Na 5 km had ik Cor te pakken, op 6 km Laurens en Ronald op 12 km. Na het gemaal bij het Spuij volle bak gereden om Ronald en Laurens los te rijden. Tot mijn verbazing was ik naar Jeroen gereden en zat bij het keerpunt maar 20 meter achter hem. Wetende dat ik goed fietste maar nog wel goed moest lopen om mijn 3^e plek achter Harry en Jeroen vast te houden heb ik de laatste 10 kilometer de hartslag iets laten zakken en tegen de wind in de trapfrequentie iets verhoogd (95-100). Aangekomen bij het Parc Fermee kreeg ik een gigantische opstekker want er stonden nog maar een stuk of 12 fietsen. Met het lopen continu geprobeerd te blijven ontspannen.

 

Langs de Maas zat de ontspanning er nog wel in

Na 6 km begon ik er werkelijk in te geloven om de regerend clubkampioen (Theo) en 2 ex-clubkampioenen (Ronald en Albert) te kunnen verslaan. De ontspanning verdween steeds meer maar de vele enthousiaste aanmoedigingen van TVS’ers gaven mij, in combinatie met de mededeling van Nance dat er nog geen TVS’ers in zicht waren, elke keer weer vleugels.

Nance als coach, hier was de ontspanning ver te zoeken.

Een kilometer voor het eind bij het passeren van supporter Frank Wassink (ex TVS) wist ik dat ik met lopen een plaats of 10 verloren had maar wel voor de eerste keer Ronald, Theo en Albert verslagen had en daarmee 3^e overal en 1^e H40 van de club werd.

Met deze podiumplaats hoop ik een slechte periode afgesloten te hebben en weer vooruit te kunnen kijken naar misschien wel de 25^e Almere.

Het podium H40 van TVS’90(2006)

Of ik deze ambitie ook daadwerkelijk waar kan maken zal o.a. afhangen van datgene wat ik 5 oktober van Dr. Heyboer te horen krijg.

Analyse

Thuis gekomen zoals altijd mij wedstrijd geanalyseerd en ben tot de conclusie gekomen dat ik de wedstrijd uitstekend opgebouwd heb. Met zwemmen een gemiddelde hartslag van 173, met fietsen 178 en met lopen 181. Het gemiddelde over heel de wedstrijd is 178 met een maximum van 191.

Hartslag tijdens de wedstrijd

Fantastische triathlon club TVS’90

Dat we fantastische club hadden wist ik al lang en daar kreeg ik na mijn succes nogmaals de bevestiging van. Dat ik voor mijzelf blij was spreekt voor zich maar uit de reacties van vele TVS’ers concludeer ik dat jullie allemaal, zelfs mijn directe concurrenten, blij zijn dat ik weer terug ben. Alle supporters bedankt voor deze fantastische dag. Alle TVS’ers en mijn broer, die zijn 1^e triathlon volbracht heeft, gefeliciteerd met jullie prestaties.

Groet,

Triathleet Marcel (lekker om mij weer triathleet te kunnen noemen).