Marathon Zeeuws Vlaanderen – 18 april 2015

Een jaar of vijf geleden deze marathon op de to-do lijst gezet. Maar toen gaan triathlonnen en paste hij niet meer in het schema. Dit jaar gewoon ingeschreven en de bedoeling was er heel goed voor te gaan trainen. Dat is niet helemaal gelukt, dus ik wist dat het geen snelle finish zou gaan worden. Dat kwam ook uit.
Vijf uur en 3 minuten, maar jeetje wat was dit een mooi parkoers. Vanuit Zeeland langs water, beetje jammer dat de organisatie de wind niet had uitgezet, maar dat weet je in Zeeland. Het eerste deel was voornamelijk asfalt, maar bij km 7 gingen we de natuur in. Heerlijk rustig, werd regelmatig ingehaald door estafette-renners.
Ik liep als eennalaatste, totdat ik even de bosjes in moest. Zag ik mezelf al helemaal met spannende politiemannen op de motor binnen komen. Helaas vanaf 25 km ging ik wat mensen voorbij. Inmiddels was mijn pa bij me komen fietsen en zorgde voor nieuwe flesjes water die ik hem ook maar lekker liet dragen. Alle beetjes hulp waren meegenomen wink-emoticon
Bij de 30 liep ik in een kuiltje toen schoot er kramp in mijn voet. Even wiebelen om het er uit te krijgen. Ik werd door een paar mensen van de estafette ingehaald en zij moedigden mij aan, je bent er bijna, nog een klein stukje. Bij het wisselpunt van de marathon liep ik weer en hadden ze het in de gaten dat dat kleine stukje nog 12 km was. Vol enthousiasme moedigden ze me aan. Inmiddels gingen we het bos in. Heerlijk, beetje opletten voor de boomwortels, maar het ruikt er lekker en het was er gewoon mooi. Bij de 39 km hoorde je de muziek uit Hulst al, tuurlijk weet je dat er nog een flinke lus volgt, voordat je bij de finish bent. Een stukje over de dijk met wat heuveltjes omhoog en naar beneden. Allebei minder aangenaam voor je benen, maar de fnish is in zicht. En dan ben je er ineens. De kroegen hadden het druk, mooi weer, muziek, supergezellig. Al met al een prachtige loop gedaan. Na de finish was ik mijn trouwste supporter kwijt, die de autosleutels had. Gelukkig is Hulst niet zo groot en zijn we toch thuisgekomen.

– Silvia van Schaick